رسید مژده كه سر زد هـلال ماه صیام           مـه دعــا و نـیـایـش مـه درود و ســلام

دهـیــد مــژده تــمــام گــنــاه كــاران را           كه حكم عـفـو شده از سوی خـدا اعـلام

مـه نـمـاز و مـه روزه؛ مـاه اسـتـغـفـار           مهی كه پُر بود از لطف خاص و رحمت عام

مباد مـاه خـدا بر تو بـگـذرد ای دوست           که بهـر خود ندهی كار مـثـبـتـی انجـام

شقی ست آنكه خـداونـدگـار حیّ غـفـور           ورا نـبـخـشـد و گـردد مـه صیـام تـمـام

چه صبح ها كه نفس ها در آن بود تسبیح           چه لحظه ها كه بود خواب آن ركوع و قیام

به هوش باش كه تقوی نكوترین عمل است           كلام ختم رسل باشد این خـجـسته پـیـام

خوشا كسی كه ز افتادگان بگـیرد دست           خوشا كسی كه به كـار خـدا كـنـد اقـدام

حــلال بـاد وصـال خــدا بــر آن بــنــده           كه بگذرد زخطا و حـذر كـنـد ز حـرام

بكوش بهر نماز و دعا چه روز و چه شب           بخوان كتاب خداوند را چه صبح و چه شام

از آن شراب كه ساقی آن خـداوند است           بگـیر در عـطـش روزه و بریز به كـام

به یـاد تـشـنـگـی روز حـشر اشك بریز           بـرای تـشـنـه لـب كـربـلا بـسـوز مـدام

بـه یـاد حـنـجـر خـشـكـیـدۀ امـام حسیـن           بنوش آب و بگو با سـرشـك دیـده سلام

اگر گرسنه شدی یاد كن ز طـفل حسین           كه بی غذا دل شب خفت در خرابۀ شام

اگر كه دخـتر نه سـالـۀ تو روزه گرفت           دم غـروب كـه از دسـت مـی دهـد آرام

بسوز و اشك بر آن كودك گرسنه بریز           كه جای نان به سرش سنگ ریخت ازلب بام

اگر تـلاوت قـرآن دلـت ربـود از دست           به قدر و كوثر و یاسین و زخرف و انعام

بریز اشك بر آن لب كه شد ز چوب كبود           بـیـار یـاد ز بــزم شـراب و رأس امــام

برای یـوسـف زهـرا بـلـنـد گـریه كـنـید           كه از گـلـوی بریده به شـیـعـه داده پیام

چـو آب سـرد بـنـوشـیـد یـاد من بـاشـیـد           كه تشنه كام مرا كشت خصم خون آشام

بـزن ز سـوز جـگـر ناله آنچنان "میثم"           که سوز و شور محرم دهی به ماه صیام